Zamanın bu kadar çok geçmesi bir yana o gün gittiğim ziyaretteki detaylar ise sanki bugün gitmişim gibi aklımda…
İnsanın sevdiklerine -daha- sıkı sarılabilmesi ve var olduklarına bir kez daha şükredebilmesi için;
sevdiklerini kaybetmeden,
zaman geçmeden,
fikirler değişmeden,
‘harekete geçmek’ en önemlisi gibi geliyor bana.
Fikri Mühim‘le tanışmam 2009 yılına dayanıyor. Hayatımızda birçok ağızdan ağıza pazarlama yöntemi ve bu fikirleri yöneten, ürünlerle kullanıcıları buluşturan şirketler var. ‘Fikri Mühim’li olmamın en beğendiğim yönü, gönüllü olarak yola çıkan ‘Fikri Mühim’lerin, 11 Mayıs 2014 tarihinde Anneler Günü’nde Darülaceze’yi ziyaret etmesi oldu.
Dört yıl sonra da aynı heyecanla tanımladığım duygularımla bu ziyaret için kaybettiğimi sandığım fotoğraflarımı yeni bulmam sebebiyle paylaşmak istedim.
Anneler Günü bir gün değil her gün…
Annelik sadece anne olmak değil, anne gibi hissedilen her vicdani duyguyla ve bir başkasının, bir canlının canının acımaması için yapılan her türlü eylemi de kapsayan o yegane davranışların bütünü…
Vicdani hissiyatlarla bir başkasının çocuğu içinde kendi çocuğuna hissettiğin duygularla ve sorumluluklarla yaklaşmak belki de.
Bu vicdaniyetle ve hassasiyetle yaklaşabilen her kadının annenin anneler gününü -bu unutulmaz sosyal sorumluluk deneyimimi de kendime bir kez daha hatırlatarak- bir kez daha kutlarım!
İnsani duyguların kıyımındaki savaşla, içinize işlediği sahneleriyle ve hissettirdikleriyle bir o kadar derin bir film olan ‘Ayla’ 27 Ekim’de gösterime girdi.
Cumhuriyetimizin 94. yıl dönümünde izleme fırsatı bulduğum filmle ilgili yazılanlar ve görüşler oldukça dikkatimi çekmişti. Bayram günü izlemem sebebiyle de ayrıca heyecanlandım.
‘Türkiye’nin 90. Oscar Ödülleri’ için 2017 adayı olan ‘Ayla’ya Oscar ödülü çok yakışacak!
Macera, gerilim oldukça yerinde olduğu kadar, tüm sıcaklığıyla insaniyeti, samimiyeti, vicdanı küçücük tebessümle sizi etkileyen masumiyet ise bir o kadar hassas ve derinden…
Bir karıncayı incitmeden yaşatmak için savaşan bir Türk askerinin bakış açısı ve savaşı vicdanıyla mı yoksa iyiliğiyle miydi? Bir karınca sürüsünü incitmekten kaçınan bir asker orduda nasıl savaşabilecekti?
Samimiyetiyle ve vicdani sorgulamalarıyla, kendi yaşamsal kıyılarının baş başa sorgusundaki bir Türk askerinin Güney Kore’de yaşadıklarını da geride bırakması isteniyor:
Türkiye’ye dönüp hayatına bıraktığı yerden devam ettiği vicdani sorgusuyla, hiçbir kan bağı olmadan da aile ve çocuk kavramlarının sevgi ile bütünleştiğinde nasıl farklı bir duygu olduğunu hissettirdiği bu film, her bir sahnesiyle soluksuz ve acı olduğu kadar tüm yaşamsal insani mozaiği hissettiren bir bakış açısını sunuyor insana.
Kar taneleri tertemizdir, iyileştirir ve samimileştirir..
İnsan ve Barış‘a yakışan ne varsa bu filmde fazlasıyla görmek ve yaşamak mümkün. Minicik bir tebessümle bile inanılmaz bir sevgi kaynağı var.
Dünyayı küçücük bir hale getiren adımlarımız ise vicdanımızın ve sevginin sadece bir adım uzağında… Ama her daim gözbebeklerimizle yaşayıp büyütüyoruz. Yani ne ekersek aslında onu biçiyoruz yaşamımızla dünyada.
Peki nasıl: “Ne düşünürsen, o olursun. Ne hissedersen, onu cezbedersin. Neyi hayal edersen, onu yaratırsın.” Gautama Buddha
Öncesini ve sonrasını merak ettiğimiz durumlar vardır: bir tahta parçasının bir tasarıma dönüştürülmesi ya da bir seramik hamurunun inanılmaz bir bibloya dönüştürülme hikayesi gibi… Önce neydi ve sonra neye dönüştü… Bir tırtılın rengarenk bir kelebeğe dönüşmesi de doğanın öncesi ve sonrası başkalaşımlarından…
Yaşamımızda şekillendirdiğimiz ne varsa da aslında bizde bıraktığı küçük izlerle büyük kıvılcımları ateşlememiz için dengede durmamızı sağlar.
Hayatta planlamalar ve zaman arasında sıkışmış giderken birden hayatında sizin için planlar yaptığını unutmuş kaptırmış yol alırken birden her şey değişiverir…
Eylül’ün gelmesiyle değil de bitmesiyle tiyatro sezonu ve İstanbul Devlet Tiyatrosu’nda da oyunlar sergilenmeye başlıyor…
Vee perdeden bir işsizlik yanığı kokusu da yükseliyor.
Oyunla tanışmam birkaç yıl önce oldu. Bu kadar etkileneceğimi düşünmemiştim açıkçası. Herkesin hayatının bir dönemini kaplayan bir iş görüşmesi macerası olduğu da düşünülünce aslında her bir yanı saran o mühim yarışlı süreç süratle sonuçlanmayı bekliyordu.
Oyun 2013 yılından beri Devlet Tiyatrosu sahnelerinde sergileniyor, tek kişilik bir oyun ancak bilet bulabilmeniz dört yıldır üzgünüm ki zor ihtimal olabiliyor bazen. Oyunu farklı iki sezonda iki kez izleme fırsatı bulanlardan biriyim.
Kar taneleri tertemizdir, iyileştirir ve samimileştirir..
